Μια επέτειος που έγινε η αφορμή για να βραβεύσει το σχολείο μαθήτριες και μαθητές του για τις εξαιρετικές τους επιδόσεις και την εθελοντική συμμετοχή τους σε δράσεις.
Μια επέτειος, όμως, που πάνω απ’ όλα μας επιστρέφει στα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προκειμένου να θυμηθούμε, να μάθουμε, να τιμήσουμε και κυρίως να στοχαστούμε. Η γιορτή μας “Ήταν μια φορά ένας πόλεμος…” προσπάθησε να αποτυπώσει τη διπλή διάσταση αυτού του πολέμου: τον πόλεμο ως μέσο εξυπηρέτησης πολιτικών, ιδεολογιών και συμφερόντων και τον πόλεμο ως πράξη αντίστασης που μάχεται την επιβολή, την εκμετάλλευση, την κατοχή, τον παραλογισμό.
Κυρίως όμως το μικρό μας αφιέρωμα προσπάθησε να προτάξει τη δική μας “οφειλή” αλλά και τη δική μας “ελπίδα”. Την Οφειλή της μνήμης και της ανθρώπινης συνείδησης. Γιατί, όπως λέει ο Primo Levi “Όλοι πρέπει να γνωρίζουμε ότι, όταν μιλούσαν δημόσια ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, αμέτρητα πλήθη τους πίστευαν, τους χειροκροτούσαν και τους θαύμαζαν. Επιπλέον, πρέπει να θυμόμαστε ότι οι πρόθυμοι εκτελεστές των απάνθρωπων διαταγών τους δεν ήταν γεννημένοι δήμιοι: ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι. Αλλά οι συνηθισμένοι άνθρωποι αποδεικνύονται πολύ πιο επικίνδυνοι όταν γίνονται υποχείρια των ηγετών τους”. Μας μένει όμως και μια Ελπίδα. Είναι η Ελπίδα του ανθρώπου που αντιστέκεται, παλεύει και ορθώνεται ενάντια στην επιβολή και τον ολοκληρωτισμό. Ονειρεύεται έναν κόσμο ειρηνικό και δίκαιο, έναν κόσμο για όλους.
